Ένα οδυνηρό τέλος, για μια πολλά υποσχόμενη αρχή

Σήμερα είναιη τελευταία μέρα του πυγμαίου στην ηγεσία της ομάδας. Είναι βέβαιο πως το πολύ-το πάρα πολύ-να πάρουμε μια ισοπαλία όπερ σημαίνει πως ο συμπαθής Νικολάκης θα μας χαιρετίσει. Είναι κάτι που έπρεπε να γίνει καιρό τώρα. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά η ομάδα για να απαλλαγεί από κάποιον ανίκανο (προπονητή, ιδιοκτήτη κτλ) πρέπει να κατεστρέφεται πριν έρθει η νέα μέρα. Όπως και να έχει, γειά σου Νικολάκη Νιόπλια. Ανύπαρκτος πλην φιλότιμος ήσουν ποδοσφαιρικά, θεωρητικός και μόνο λόγια είσαι προπονητικά. Για σχολιαστής είσαι ιδανικός. Γιατί βαρεθήκαμε τις αναλύσεις σου λες και δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για το χάλι αλλά κάποιος άλλος. Τόσο καιρό μας λές τα προφανή, διαπιστώσεις που και ο πλέον ανίδεος μπορεί να κάνει. Αλλά εσύ Νικολάκη δεν ήσουν προπονητής για να κάνεις διαπιστώσεις αλλά για να παρουσιάσεις μια ομάδα ανταγωνιστική. Απλά μας έλεγες τι δεν γίνεται, τι δεν πήγε καλά. Ούτε τίποτα ποτέ βελτίωσες, ούτε και μας είπες ποτέ τι είναι αυτό που κάνεις ή θα κάνεις για να αλλάξει η τραγική εικόνα της ομάδας. Μάλλον την ώρα του αγώνα βγαίνεις από το σώμα και παρακολουθείς από ψηλά τις προσπάθειες των άλλων και μετά μας αναλύεις την δεν έκαναν καλά. Ο ποδοσφαιρικός Τζέκυλ και Χάιντ. Προπονητής πριν το ματς, κατήγορος μετά. Δεν θα μας λείψεις Νικολάκη. Αντίο.

Υ.Γ Την επόμενη μέρα μόνο ένα όνομα πρέπει να ακούσουμε. Πελεγκρίνι ή κάτι εφάμιλλο. ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΕ ΓΚΟΥΕΝ!!!